Το Ευαγγέλιο στην Πλουραλιστική Κοινωνία
Του Αιδ.Μελέτη Μελετιάδη
Κανένας Χριστιανός δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τον δημόσιο χαρακτήρα του Ευαγγελικού μηνύματος. Το γεγονός ότι το Ευαγγέλιο αποτελεί όχι μια ιδιωτική υπόθεση, όπως το θαμμένο τάλαντο του ανόητου κι ανεύθυνου διαχειριστή της παραβολής, αλλά θεόδοτη δημόσια αλήθεια για ολόκληρο τον κόσμο ο οποίος πρέπει να ευαγγελιστεί και να ακούσει το μήνυμα της Σωτηρίας για να σωθεί από τον μισθό της αμαρτίας. Άλλωστε η ευαγγελική εντολή ακριβώς αυτό δηλώνει όταν καλεί ο Χριστός του πιστούς και τους δίνει την ιεραποστολική ευθύνη, “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη”.
Όμως, δεν αρκεί να γνωρίζουμε ότι ως Χριστιανοί έχουμε μια δημόσια αλήθεια στα χέρια μας, αλλά το ερώτημα είναι, αυτήν την δημόσια αλήθεια πως την κοινωνούμε σ’ έναν κόσμο και σε μια μετά-μοντέρνα κοινωνία άκρως εκκοσμικευμένη όπως είναι η δική μας; Μια κοινωνία ατομοκρατούμενη που κυριαρχείται από την επιδίωξη της ατομικής ολοκλήρωσης και ηδονής και την ιχνηλασία νοήματος απ’ όπου κι αν αυτό μπορεί να εκπορευτεί; Μια κοινωνία μέσα από την οποία ο Χριστιανισμός έχει προ πολλού χάσει τα ερείσματά του κι έχει περιθωριοποιηθεί ως δημόσιος λόγος. Απόδειξη, οι συνεχώς μειούμενοι αριθμοί των εκκλησιαζομένων στις Εκκλησίες της Ευρώπης. η συνεχώς μειούμενη Χριστιανική κι εκκλησιαστική συνείδηση ακόμη και σε κύκλους ευαγγελικών.
Ή ακόμη και η άρνηση των συντακτών του Ευρωπαϊκού Συντάγματος να συμπεριλάβουν την προσφορά της Χριστιανικής Πίστης στο Προοίμιο του. Μια κοινωνία ιδεολογικά και νοηματικά σχετικοποιημένη σε τέτοιο σημείο ώστε ο Χριστιανικός λόγος όχι μόνο δεν έχει προνομιακό, κυρίαρχο και καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης, του πολιτισμού και γενικότερα της ιστορίας της, όπως στο παρελθόν, αλλά αυτός να αποτελεί έναν από τους πολλούς λόγους (και πολλές φορές τον πλέον περιφρονημένο) στο σούπερ μάρκετ των ιδεών της εποχής μας όπου ακούγονται πολλοί δημόσιοι λόγοι και ο καθ’ ένας διεκδικεί για τον εαυτό του ότι είναι η Αλήθεια.
Ο Χριστιανικός λόγος δεν είναι πλέον αυταπόδεικτος, εάν ποτέ ήταν, στην αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου. Αντιθέτως, είναι ένας λόγος που από την απαρχή του Διαφωτισμού και την αμφισβήτηση που ο Καρτέσιος προκάλεσε ιδιωτικοποιώντας την βάση της αλήθειας με το περίφημο “cogitoergosum” συνεχώς χάνει έδαφος σε σημείο σήμερα όχι μόνο να περιφρονείται στον κατ’ ευφημισμό χριστιανικό κόσμο της Δύσης, αλλά και να χλευάζεται από την πλειονότητα του λαού. Ο οποίος λαός ενώ καταφεύγει στη θρησκεία όλο εντονότερα και μαζικότερα, σε σημείο που η θρησκεία να είναι της μόδας σήμερα και να δικαιώνεται η ρήση του Μάρξ περί της θρησκείας η οποία λειτουργεί ως όπιο της κοινωνίας, ωστόσο όλο και περισσότερο ο κόσμος αποστασιοποιείται από τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του.
Έτσι, σήμερα ο Χριστιανισμός απαλλαγμένος από τα δεκανίκια του παρελθόντος που τον επέβαλαν στην κοινωνία και με την εποχή που έπαιζε μόνος στον δυτικό κόσμο, καλείται να παίξει επί ίσοις όροις ‘το παιχνίδι’ εναντίον όλων των άλλων δημόσιων λόγων και να κερδίσει την καρδιά και το μυαλό του κόσμου. Καλείται να αποδείξει και στη συνέχεια να εμπνεύσει στον κόσμο ότι ο δημόσιος λόγος τον οποίο κομίζει περί Χριστού είναι όντος η Μοναδική Αλήθεια, η Μοναδική Οδός και η Μοναδική Ζωή. Ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το μοναδικό Πρόσωπο που αποκαλύπτει τον Πατέρα και πληρώνει τις βαθύτερες υπαρξιακές ανάγκες που ταλανίζουν τον άνθρωπο από τη στιγμή της πτώσης του, όπως:
1. Ο Φόβος του θανάτου και η αγωνία του Επέκεινα
2. Η Αγωνία της Ενοχής και ο φόβος της αιώνιας καταδίκης
3. Η αγωνία της έλλειψης νοήματος της ζωής και ο φόβος μήπως αυτή βιωθεί μέσα σ’ ένα υπαρξιακό κενό, άρα χωρίς ουσιαστικό νόημα.[1]
Στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου κάποιος Romano Guardini στο βιβλίο του Το Τέλος του Μοντέρνου Κόσμου έγραψε μεταξύ άλλων: ‘’Ο Χριστιανισμός θα χρειαστεί και πάλι να αποδείξει τον εαυτό του ως την πίστη εκείνη που δεν είναι αυταπόδεικτη. θα αναγκαστεί να διαφοροποιήσει τον εαυτό του πολύ πιο αυστηρά από ένα κυρίαρχο πλέον μη χριστιανικό ήθος.’’[2]
Πιστεύω ότι ο Guardini βάζει το δάχτυλο επί τον τύπον των ύλων και μας καλεί σε κάτι πολύ σημαντικό. Διότι ενδεχομένως για μας μπορεί ο Χριστός να είναι η απάντηση, αλλά για τον κόσμο δεν αρκεί μια τέτοια ρητορική εκ μέρους μας δήλωση. Καλούμαστε να ξεφύγουμε από την νοοτροπία των κλισέ, των συνθημάτων, των εύκολων λύσεων, της προτεσταντικής θριαμβολογίας, και να κοινωνήσουμε στον κόσμο μας, που με κυνισμό πλέον απαντά στο ευαγγελικό σύνθημα ‘’ο Χριστός σ’ αγαπάει’’ με την αποστομωτική φράση ‘’ε, και;’’, την αλήθεια και την αγάπη του μοναδικού Σωτήρα, Μεσίτη και Θεού Ιησού Χριστού.
Ως Ευαγγελική Εκκλησία δεν έχουμε να προσφέρουμε στον κόσμο τίποτε άλλο από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Άλλωστε το Ευαγγέλιο στη γλώσσα του λαού και το κήρυγμα του Ευαγγελίου[3] αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της ευαγγελικής Μεταρρύθμισης του 16ο αιώνα. Αλλά, πώς κοινωνούμε αυτήν την Αλήθεια του Ευαγγελίου στον κόσμο μας; Θα ήθελα η απάντησή μου να έχει δύο πτυχές:
Ι. Το Παράδειγμα του Ιησού Χριστού
Στο Μάρκο 7.31-37 ο Κύριος θεραπεύει τον κωφάλαλο επικοινωνώντας την αγάπη Του όχι με λόγο αλλά με ένα άγγιγμα. Ο κωφάλαλος άνθρωπος είναι ένα συναρπαστικό παράδειγμα του κόσμου μας ο οποίος πνευματικά είναι κωφάλαλος (Εφ. 2.1). Δεν καταλαβαίνει το μήνυμα του ευαγγελίου διότι δεν μπορεί να ακούσει και να καταλάβει ώστε στη συνέχεια να πιστέψει σ’ Αυτόν και να Τον ομολογήσει. Ωστόσο το κάλεσμα του Κυρίου είναι αυτόν τον κόσμο να τον ευαγγελίσουμε, αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη ν’ αγγιχτεί από τη δημόσια αλήθεια του Ευαγγελίου, ‘’Πως θα Τον επικαλεστούν, αν δεν πιστέψουν; Και πως θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν γι’ Αυτόν; και πως πάλι θ’ ακούσουν γι’ Αυτόν, αν κάποιος δεν τους το κηρύξει;’’ (Ρωμ. 10.14).
Πως επικοινωνείς μ’ ένα πνευματικά ‘κωφάλαλο’ κόσμο; Το παράδειγμα, πιστεύω, δεν μπορεί να είναι δάνειο ούτε από τον χώρο της αριστεράς, ούτε από το χώρο του δεξιού καπιταλιστικού μάρκετινγκ, ούτε από το χώρο της αποχαυνωτικής διασκέδασης και ψυχαγωγίας, χώροι από τους οποίους εν πολλοίς έχουμε αντλήσει τα επικοινωνιακά μας σχήματα εδώ κι αρκετά χρόνια. Και εάν ισχύει η αρχή ‘’το μέσο είναι το μήνυμα’’ τότε κοινωνήσαμε ένα μήνυμα το οποίο πολλές φορές δεν αγγίζει τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Το παράδειγμα πάνω στο οποίο η Εκκλησία πρέπει να στηριχτεί και να μιμηθεί είναι αυτό του Ιησού Χριστού.
Το εδάφιο κλειδί που συνοψίζει ολόκληρο το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο και με μια φράση αποκαλύπτει τη φιλοσοφία της επίγειας παρουσίας του Χριστού και της σχέσης Του με τον κόσμο είναι εκείνο το ‘’διήλθεν ευεργετόν και θεραπεύον’’,είναι το 10.45, ‘’… ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών’’. Αυτήν την Λυτρωτική διακονία Του ο Χριστός την φανέρωσε πρωταρχικά με την Εν-σάρκωσή Του, καθώς εν-σάρκωσε την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.
Η Εν-σάρκωση ήταν αγάπη στην πράξη, ευάλωτη δύναμη στα χέρια του αμαρτωλού ανθρώπου που τελικά θα τον μεταμόρφωνε σε‘’νέο κτίσμα’’. Αυτήν την Λυτρωτική παρουσία τη φανέρωσε με το δίπτυχο, ‘’… ών ο Ιησούς ήρξατο ποιείν τε και διδάσκειν’’(Πρ. 1.1). Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος των Συνοπτικών Ευαγγελίων αφιερώνεται στα έργα του Ιησού. Ενώ στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο έχουμε περισσότερη διδασκαλία, ωστόσο η διδασκαλία είναι επεξηγηματική των έργων του Ιησού (κεφ. 3, 5-11). Τα έργα Του δεν είχαν τη δική τους αυτοτέλεια αλλά λειτουργούσαν είτε ως πρόκληση, είτε ως επιβεβαίωση του λόγου Του. Χωρίς αυτά ο δημόσιος λόγος Του θα ήταν κενός νοήματος. Στον προβληματισμένο και φυλακισμένο Ιωάννη απαντά με τις αποδείξεις της παρουσίας Του, ‘’… τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται’’(Μτ. 11.5). Και βέβαια το Θείο Πάθος αποτελεί το μέγιστο της διακονίας Του καθώς πρόσφερε ‘’… την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών’’.
Σ’ αυτήν την λυτρωτική παρουσία καλεί τους μαθητές Του μέσα στους αιώνες. Λίγες ώρες πριν τον θάνατό Του προσεύχεται στον Πατέρα λέγοντας, ‘’…καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, καγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον. και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν…’’(Ιν. 17.18-19). Μετά την Ανάσταση ο Ιησούς ενώ αποστέλλει τους μαθητές Του λεει, ‘’… καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς’’(Ιν. 20.21). Ένας λόγος που συνοδεύτηκε προηγουμένως από μια χειρονομία που φανέρωνε τον χαρακτήρα της αποστολής, ‘’… έδειξεν αυτοίς τας χείρας και την πλευράν αυτού’’(Ιν. 20.20).
Ο δημόσιος λόγος που κομίζουμε ως Χριστιανοί είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού το οποίο όμως έχει ανάγκη να κοινωνηθεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο αγάπης και υπηρεσίας, τρυπημένης πλευράς και χεριών. Ο Κύριος απευθυνόμενος στους Φαρισαίους χρησιμοποίησε τα έργα Του ως τις αποδείξεις θείας εγκυρότητας της αποστολής Του και του Λόγου Του των οποίων έργων απόρριψη εκ μέρους τους τούς καθιστούσε ενόχους:
5.36 ἐγὼ δὲ ἔχω τὴν μαρτυρίαν μείζω τοῦ Ἰωάννου· τὰ γὰρ ἔργα ἃ ἔδωκέ μοι ὁπατὴρ ἵνα τελειώσω αὐτά, αὐτὰ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ, μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ ὅτι ὁ πατήρ με ἀπέσταλκε.
10.24 ἐκύκλωσαν οὖν αὐτὸν οἱἸουδαῖοι καὶἔλεγον αὐτῷ· Ἕως πότε τὴν ψυχὴν ἡμῶν αἴρεις; εἰσὺεἶὁΧριστός, εἰπὲἡμῖν παρρησίᾳ. 25 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁἸησοῦς· Εἶπον ὑμῖν, καὶοὐπιστεύετε· τὰἔργα ἃἐγὼποιῶἐν τῷὀνόματι τοῦπατρός μου, ταῦτα μαρτυρεῖπερὶἐμοῦ·
15.24 εἰτὰἔργα μὴἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃοὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲκαὶἑωράκασι καὶμεμισήκασι καὶἐμὲκαὶτὸν πατέρα μου. 25 ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇὁλόγος ὁγεγραμμένος ἐν τῷνόμῳαὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν.
IΙ. Η Υπόσχεση του Ιησού Χριστού η Εκκλησία Να Πετύχει Μεγαλύτερα Έργα από
τον Ίδιο.
Στο 14ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου στην τελευταία συζήτηση που ο Κύριος έχει με τους μαθητές Του και αφού τους έχει γνωστοποιήσει τι θα συμβεί σε λίγο και ότι ο Ίδιος επιστρέφει στον Πατέρα, τους δίνει κάποιες πολύ σημαντικές υποσχέσεις για το μέλλον. Μία από αυτές είναι αυτή που βρίσκεται στο χωρίο 12: ‘’ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁπιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰἔργα ἃἐγὼποιῶκἀκεῖνος ποιήσει, καὶμείζονα τούτων ποιήσει, ὅτι ἐγὼπρὸς τὸν πατέρα μου πορεύομαι’’. Ο Χριστός διαχωρίζει τα έργα σε ‘’ελάσσονα’’ και ‘’μείζονα’’ χαρακτηρίζοντας τα δικά Του, δηλαδή όλα αυτά τα οποία εμείς κακώς χαρακτηρίζουμε ως θαύματα του Ιησού Χριστού που περιλαμβάνουν θεραπείες, διατροφή χιλιάδων λαού με ασήμαντα τροφικά αποθέματα, με τιθάσευση της φύσης, με αναστάσεις, όπως αυτή του φίλου Του Λαζάρου που είχε γίνει μερικές ημέρες πριν, όλα αυτά λοιπόν με τα οποία σαγηνευόμαστε, παραμυθιαζόμαστε και εγκλωβιζόμαστε, όλα αυτά τα χαρακτηρίζει ‘’ελάσσων’’. Τα ‘’μείζονα’’ δεν τα έκανε Αυτός αλλά υπόσχεται ότι θα τα πραγματοποιήσει η Εκκλησία Του αφού Εκείνος επιστρέψει στον Πατέρα κι αυτή λάβει το Άγιο Πνεύμα. Ποιά είναι αυτά τα μείζονα έργα που υπόσχεται ο Χριστός ότι η Εκκλησία Του θα κάνει μέσα στον κόσμο και τα οποία θα ξεπερνούν σε ένταση, σε ποιότητα και σε αποτελεσματικότητα τα έργα που έκανε ο Χριστός; Τι μεγαλύτερο θα μπορούσε να θεωρηθεί κι από αυτήν την ανάσταση του από τεσσάρων ημερών νεκρού Λαζάρου; Με την υπόσχεσή Του αυτή ο Χριστός οραματίζεται και ορίζει έναν πολύ σημαντικότερο ρόλο για την Εκκλησία Του μέσα στον κόσμο από αυτόν στον οποίο πολλές φορές εμείς Την έχουμε περιορίσει. Έτσι και πάλι το ερώτημα τίθεται: Τι θα μπορούσε να είναι θαυμαστότερο κι από την ανάσταση του Λαζάρου;
Η απάντηση: Πολλά! Διότι κατ’ αρχήν ο Λάζαρος δεν απόφυγε τελικά το μοιραίο, ή εκείνοι που θεραπεύτηκαν δεν σημαίνει ότι στη συνέχεια δεν αρρώστησαν και πάλι. Αλλά, το ‘’μείζων’’ έργο της Εκκλησίας ήταν να αλλάξει τον ίδιο τον κόσμο στα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Να κηρύξει το Ευαγγέλιο και 3.000 άνθρωποι να πιστέψουν στον Ιησού Χριστό εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Χριστός ποτέ δεν είδε τόσους πολλούς να πιστεύουν με κάποιο από τα κηρύγματά Του.
Μεγαλύτερο έργο ήταν ο διώκτης της Εκκλησίας Σαύλος να αλλάξει και να γίνει ο Παύλος, το ‘’σκεύος εκλογής’’ για να ακούσουν τα έθνη. Μεγαλύτερο έργο ήταν η εξάπλωση της Εκκλησίας, εν μέσω σφοδρών διωγμών. Να καταργηθεί ο μεσότοιχος της έχθρας μεταξύ Εβραίων και εθνικών. Να πιστέψουν λαοί ολόκληροι, όπως οι Έλληνες με τον Παύλο, οι Σλάβοι με τον Κύριλλο και Μεθόδιο, οι Ιρλανδοί με τον Πατρίκιο, κλπ με την ιστορία να συνεχίζεται μέχρι και τις ημέρες μας με τις ευαγγελικές ιεραποστολές να αγγίζουν όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Μεγαλύτερο έργο και αντίθετο προς την ανθρώπινη εμπειρία, ήταν το αρνί να αντιμετωπίσει τον λύκο χωρίς φόβο και να τον μετατρέψει σε αρνί. Να κυριαρχήσει πάνω στην παντοκρατορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να την μεταμορφώσει εκχριστιανίζοντας την Ευρώπη. «Το θαυμάσιο στην Χριστιανική θρησκεία και στους ακόλουθούς της είναι ότι αν και διώχθηκε αδυσώπητα κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες με αναρίθμητα θύματα, πολλοί ομιλούν περί 20.000.000, εντούτοις, αν και με άοπλους οπαδούς παρουσιάζοντας μηδενική αντίσταση σε ένα ισχυρότατο και πολυετές στρατιωτικό κράτος, όχι μόνο επέζησε αλλά εξαπλώθηκε και σύντομα έγινε η πλειοψηφία του. Ανάλογο κατόρθωμα στις μέρες μας θα ισοδυναμούσε με μάζες λαού μιας νέας θρησκείας που χωρίς κανένα όπλο θα τα έβαζαν με μια υπερδύναμη και τον στρατό της, π.χ. την Προτεσταντική Αμερική και έχοντας μοναδικό όπλο την πίστη και την θέλησή τους να κατάφερναν μέσα σε μόλις 3 αιώνες να γίνονταν η πλειοψηφία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό το κατόρθωμα του Χριστιανισμού στον τότε κόσμο καθώς και η επιβίωσή του, όπως και η μελλοντική του άλλωστε, αποτελεί ένα μοναδικό κατόρθωμα στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, το οποίο δυστυχώς για τους άπιστους δεν θα επαναληφθεί ξανά από καμιά είδους θρησκεία ή φιλοσοφικό σύστημα, διότι πολύ απλά ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί καμιά είδους θρησκεία ή φιλοσοφικό σύστημα αλλά αποτελεί την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ περί του Θεού.»[4]
Ο ιερός Αυγουστίνος σχολιάζοντας τα λόγια του Κυρίου γράφει, ‘’Και ποια άλλα είναι τα έργα από του να παράγεις έναν δίκαιο από έναν άδικο; Μπορώ χωρίς δισταγμό να θεωρήσω κάτι τέτοιο ‘μείζον’ του ουρανού και της γης. Διότι ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν αλλά η σωτηρία και η δικαίωση των προγνωρισμένων θα παραμείνει για πάντα. Εκείνος που μπορεί να καταλάβει και να κρίνει ας πει εάν είναι μεγαλύτερο να δημιουργεί κανείς δίκαια όντα ή να αλλάζει τους κακούς σε δίκαιους. Διότι τουλάχιστον, εάν και για τα δύο χρειάζεται ίση δύναμις για το δεύτερο χρειάζεται μεγαλύτερο έλεος’’.[5]
Μεγαλύτερο έργο ήταν εκείνοι που πίστευαν στον Ιησού Χριστό και η ζωή τους άλλαζε στη συνέχεια να ενδιαφερθούν για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των αδύναμων. Έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής γλώσσας εμφανίζονται οι λέξεις: νοσοκομείο, γηροκομείο, ορφανοτροφείο. Διότι, άνθρωποι σαν τον Επίσκοπο Καισαρείας τον Μ. Βασίλειο θα σκύψουν στις ανάγκες των ανθρώπων και από τότε η ιστορία θα συνεχιστεί και θα πολλαπλασιαστεί με τις διακονίες ελέους, όπως: τα Κέντρα απεξάρτησης, τις διακονίες προς τους Πρόσφυγες, προς τις γυναίκες και άνδρες του περιθωρίου, προς τα θύματα των εκτρώσεων, για να αναφέρω μερικά. Με την δημιουργία μεγάλων διεθνών φιλανθρωπικών οργανισμών, όπως ο Ερυθρός Σταυρός του Ελβετού Χριστιανού Ερρίκου Έντυναν. Χριστιανοί ήσαν οι πρώτοι που έτρεξαν και τρέχουν σε σημεία καταστροφής και πολέμου για να προσφέρουν αγάπη, όπως στους τόπους που επλήγησαν από το τσουνάμι, στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στις περιοχές του Αμερικανικού νότου που χτυπήθηκαν από τον τυφώνα ‘Κατρίνα’. Όταν ρώτησαν την Μητέρα Τερέζα για ποιο λόγο δεν παίρνει προφυλάξεις φορώντας γάντια όταν περιποιείται τους λεπρούς, εκείνη απάντησε ότι ο Χριστός ποτέ δεν θα φορούσε.
Ο NicholasDKristof, αρθρογράφος της InternationalHeraldTribuneαντιπαραθέτει στους πολέμιους του Χριστιανισμού τα μείζωνα έργα της Εκκλησίας. «Αν ο Θεός είναι παντογνώστης και παντοδύναμος, δεν μπορείς να μη διεωρητηθείς, γιατί δεν στέλνει έναν κεραυνό να χτυπήσει τον Ρίτσαρντ Ντόκινς. Ή τουλάχιστον να καταστρέψει την ιστοσελίδα www.whydoesgodhateamputees.com. Είναι μια ιστοσελίδα, που επισημαίνει ότι ενώ οι άνθρωποι συνήθως εμπιστεύονται τον Θεό για τη θεραπεία του καρκίνου ή άλλων ασθενειών, οι ακρωτηριασμένοι φαίνεται ότι δεν απολαμβάνουν αυτή τη θεϊκή παρέμβαση. «Αν ο Θεός άκουγε τις προσευχές των ακρωτηριασμένων για την ανάκτηση των χαμένων άκρων τους, θα βλέπαμε να αναφύονται ακρωτηριασμένα πόδια καθημερινά», διακηρύσσει.
Αυτή η ιστοσελίδα αποτελεί μέρος μιας όλο και πιο δογματικής, συχνά ειδεχθούς αθεϊστικής επίθεσης, που καθοδηγείται εν μέρει από τον Ντόκινς – τον επιστήμονα της Οξφόρδης και συγγραφέα του νέου ευπώλητου βιβλίου«Η Απάτη του Θεού».
Συνιστά στους αναγνώστες να φανταστούν έναν κόσμο χωρίς θρησκεία και επικαλείται τη δική του ματιά: Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν βομβιστές αυτοκτονίας, ούτε, 11/9, ούτε 7/7, ούτε σταυροφορίες, ούτε κυνήγι μαγισσών, ούτε συνωμοσίες, ούτε ινδικός διαμελισμός, ούτε ισραηλινο-παλαιστινιακοί πόλεμοι, ούτε σερβο-κροατο-μουσουλμανικές σφαγές, ούτε διώξεις Εβραίων ως «δολοφόνων του Χριστού», ούτε βορειο-ιρλανδικό πρόβλημα, ούτε «εγκλήματα τιμής», ούτε κοστουμαρισμένοι και καλοχτενισμένοι τηλευαγγελιστές, που εξαπατούν τους αφελείς….
Επιπλέον, για όλες τις σφαγές στο όνομα της θρησκείας υπάρχει και η άλλη πλευρά. Κάθε φορά, που ταξιδεύω στα φτωχότερα μέρη της Αφρικής, βλέπω νοσοκομεία αποστολών, που είναι η μόνη πηγή βοήθειας για τους απελπισμένους ανθρώπους. Ο Θεός μπορεί να μη βοηθά τους ακρωτηριασμένους να αποκτήσουν νέα μέλη, αλλά οι εκκλησίες ενθαρρύνουν τα μέλη τους να υποστηρίζουν τα συσσίτια, τα καταλύματα αστέγων και τις κλινικές, που αλλιώς δεν θα υπήρχαν. Θρησκευτικές οργανώσεις ασκούν πιέσεις για περισσότερη δράση κατά του έιτζ, της ελονοσίας, της εμπορίας λευκής σαρκός, της γενοκτονίας στο Νταρφούρ και οι πιστοί δίνουν συχνά μεγάλα ποσά του εισοδήματός τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα οποία αποτελούν πηγή ζωής γι’ αυτούς με τις μεγαλύτερες ανάγκες.[6]
Μεγαλύτερο έργο ήταν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού να καταργήσει ανήθικους θεσμούς όπως της δουλείας με τον WilliamWilberforceκαι τον JohnNewton. Τον θεσμό και τα ανήθικα παράγωγα της απόλυτης μοναρχίας υποτάσσοντας την στον έλεγχο του Νόμου με το έργο του ποιμένα και βουλευτού SamuelRatherford. Μεγαλύτερο έργο ήταν να επηρεαστεί ο τότε γνωστός κόσμος, μαζί και ο πολιτισμός του, ο τρόπος σκέψης του, η κοσμοθεωρία του, οι συνήθειές του. Μεγαλύτερο έργο ήταν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού να αλλάξει ανθρώπους που βρίσκονταν σε ημιάγρια κατάσταση. Παραστατική είναι η ιστορία που μας πληροφορεί για έναν Ευρωπαίο δερματέμπορο ο οποίος βρέθηκε σε κάποιο απόμακρο επαρχιακό τόπο της Κ. Αφρικής, φιλοξενούμενος του αρχηγού της φυλής με τον οποίο είχε εμπορικές συναλλαγές. Καθώς ετοιμαζόταν το γεύμα, και κάπου πιο πέρα έβραζε το καζάνι με το φαγητό, οι δύο άνδρες απολάμβαναν την συζήτηση. Κάποια στιγμή ο Ευρωπαίος βλέπει πάνω στο τραπέζι ένα τεύχος της Αγίας Γραφής. ‘’Μα καλά,’’ ρωτάει σαρκαστικά τον αρχηγό της φυλής, ‘’ως εδώ έφτασε η χάρη του απαρχαιωμένου αυτού βιβλίου;’’ Ο φύλαρχος τότε του έδωσε την αποστομωτική απάντηση: ‘’Αν η χάρη του Βιβλίου αυτού δεν είχε φτάσει ως εδώ, εσύ τώρα θα βρισκόσουν μέσα σ’ εκείνο το καζάνι!’’[7]
Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι μπροστά στην Εκκλησία Του οι πύλες του Άδη δεν μπορούν να αντισταθούν. Κάλεσε την Εκκλησία να βγει στον κόσμο και να διακυρήξει τον δημόσιο λόγο της, ο οποίος ήταν, είναι και θα είναι το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας με την υπόσχεση ότι Αυτός θα είναι μαζί Της. Απόκειται σε μας να βγούμε έξω, μέσα στην κοινωνία κι αυτό που ο Κύριος μας εμπιστεύτηκε να το κοινωνήσουμε με αγάπη και για τη δόξα Εκείνου κι όχι της εκκλησίας μας. Ανθρώπινοι εκκλησιαστικοί μαξιμαλισμοί δεν χωρούν στην υπόθεση του Ευαγγελίου. Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι εμείς, οι Χριστιανοί θα πραγματοποιήσουμε έργα ‘’μείζονα’’ εκείνων που ο Ίδιος έκανε ακόμη κι αυτής της ανάστασης του Λαζάρου. Μην παραμυθιαζόμαστε και παγιδευόμαστε με τα ελάσσονα όταν τα μείζονα μας έχουν δοθεί από Τον Κύριο! Βέβαια, αυτό απαιτεί να απεγκλωβιστούμε από τα δεσμά του ατομισμού μας και του γήινου προσανατολισμού μας τα οποία μας δεσμεύουν στα ελάσσονα και να εμπνευστούμε από το μεγάλο όραμα της υπόσχεσης του Κυρίου η Εκκλησία Του να πραγματοποιεί μέσα στον κόσμο τα μείζονα έργα έως Εκείνος να επιστρέψει Θριαμβευτής. Γι’ αυτό το λόγο, ας κηρύξουμε το Ευαγγέλιο μέσα στην Ελληνική μας κοινωνία με αγάπη κι ευαγγελική θυσία!
«ὅταν δὲἔλθῃὁπαράκλητος ὃν ἐγὼπέμψω ὑμῖν παρὰτοῦπατρός, τὸΠνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃπαρὰτοῦπατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶἐμοῦ· καὶὑμεῖς δὲμαρτυρεῖτε…»(Ιν. 15.26-27)
«οὐγὰρ ἐπαισχύνομαι τὸεὐαγγέλιον τοῦΧριστοῦ· δύναμις γὰρ Θεοῦἐστιν εἰς σωτηρίαν παντὶτῷπιστεύοντι, Ἰουδαίῳτε πρῶτον καὶἝλληνι.»(Προς Ρωμαίους 1.16)
[2]Newbigin, Lesslie. Truth to Tell. The Gospel as Public Truth. Grand Rapids, MI: William B. Eerdmans Pub. Co. 1991, σελ. 65.
[3]Στην πρόσκληση των μαθητών Του να επιστρέψει στην Καπερναούμ όπου Τον περίμενε ολόκληρο πλήθος ο Χριστός απαντά, ‘’… Ἄγωμεν εἰς τὰς ἐχομένας κωμοπόλεις, ἵνα καὶἐκεῖκηρύξω· εἰς τοῦτο γὰρ ἐξελήλυθα. καὶἦν κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν εἰς ὅλην τὴν Γαλιλαίαν… .’’(Μάρκος 1.38-39). Η μεγάλη συμβολή της Ευαγγελικής Εκκλησίας στην υπόθεση του Χριστιανισμού ήταν αυτή η έμφαση στο Ευαγγέλιο και στο κήρυγμά του. Μια έμφαση την οποία δυστυχώς πολλές Ευαγγελικές Εκκλησίες σήμερα αρχίζουν να την απεμπολούν καθώς το κήρυγμα του Ευαγγελίου αρχίζει να χάνει την Χριστοκεντρικότητά, το βάθος και τη σοβαρότητά του καθώς ανθρωποκεντροποιείται υιοθετώντας αρχές και σχήματα των κοινωνικών και οικονομικών επιστημών.
[4]http://www.apologitis.com/gr/ancient/diogmoi.htm
[5]Τρεμπέλας Παναγιώτης. Υπόμνημα στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Σελ.. 516.
[6]Nicholas D Kristof. (International Herald Tribune). Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΠέμπτη 7,12,2007 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_576427_07/12/2006_207938
[7]Κρεμμύδας Ιωάννης. Αστήρ της Ανατολής. Ιανουάριος 2006, Σελ. 14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου